Barok

Barok - styl w sztuce, architekturze i literaturze zapoczątkowany we Włoszech; wyrósł na podłożu renesansu i panował od XVI do XVIII wieku (od około 1580 do około 1730 roku). Barok odznacza się ekspresyjnością, bogactwem formy i zdobnictwa, silnymi kontrastami, monumentalnością; linia prosta w sztuce i architekturze jest prawie nieobecna, jej miejsce zajmują linie faliste, załamania, występy, zaokrąglenia. Dzieła architektoniczne tego okresu bywają przeładowane dekoracją figuralną i ornamentyką. Nazywano go kiedyś "zwyrodniałą formą renesansu" (Jacob Burckhardt). Nazwa epoki pochodzi od słowa barocco - w języku włoskim: "coś dziwacznego, przesadnego", zaś w języku portugalskim - "perła o nieregularnym kształcie". Polscy reformatorzy oświeceniowi widzieli w baroku symbol upadku umysłowego, zacofania i panoszącego się sarmatyzmu. W okresie baroku stworzono wiele dzieł, które weszły do kanonu sztuki i stanowią punkt odniesienia także w naszej epoce (np. dramaty Szekspira wciąż na nowo odczytywane).

Geneza baroku rozpatrywanego w sensie wyłącznie stylowym, była głównie estetycznej natury. Stanowiła mianowicie swoiste następstwo wyboru pomiędzy dwoma nakazami estetycznymi: humanistycznym nakazem naśladowaniem starożytnych, a innym, żywym i narastającym od początków średniowiecza dążeniem do rozwijania tradycji rodzimej i ludowej. Celem naśladownictwa była chęć osiągnięcia jak najdoskonalszej formy wyrazu dla treści i znaczeń najbardziej aktualnych i swoistych dla danego kręgu kulturowego. Trzeba zaznaczyć, że okres nazwany Barokiem przejawia stylową wielokierunkowość i choć Barok ogólnie był nurtem dominującym, to np. we Francji silniej zaznaczył się klasycyzm.

"Barok" pojawił się w XVIII wieku jako epitet estetyczny w pracach nad historią sztuki. W okresie Oświecenia ma pejoratywne znacznie. Traktowany jest jako upadek sztuki, forma zdegenerowanego Odrodzenia. Wyraźnie oddzielono go jako odrębną formację kulturową w XIX wieku. Narodził się on we Włoszech. Nigdy nie pozostał jednolity i tworzył liczne specyficzne lokalne odmiany.

Już w XVI wieku zaznaczyły się tendencje do uwypuklenia znaczenia artysty, nadania dziełu swoistego indywidualizmu. Nurt nazwano manieryzmem. "Manieryści" zapatrzenie byli w sposób tworzenia (manierę), w tajniki stylu. Epigoni byli bardziej zainteresowani naśladownictwem stylu mistrzów niż natury. Manieryzm był zapowiedzią Baroku. Artyści poczęli dążyć do wzbogacenia czy prześcignięcia spuścizny antycznej. Linię klasycyzmu zaczyna oplatać barokowy ornament do tego stopnia, że klasycystyczna podstawa niknie z oczu. Barok kierował się swoistymi, niepisanymi zasadami, choć, o dziwo, posługiwano się wciąż podręcznikami estetyki klasycznej.

Dbałość o formę i efekt była skutkiem min. szerszego zainteresowania sztuką, także w Rzeczpospolitej. Sprowadzano dzieła i artystów z Zachodu (Tomasso Dolabella, Fontana, Gamerski-Gameran), a z czasem tworzyć w barokowym stylu zaczęli i rodzimi (malarze Lekszycki, Strobel). Zaowocowało to niezwykłym rozkwitem sztuki i literatury około połowy XVII wieku, zniweczonym wojnami szwedzkimi.

Sztuka barokowa dążyła do oddziaływania na psychikę, do olśnienia, zaskoczenia bogactwem formy, zaszokowania. Osiągała to dzięki dekoracyjności, wyrafinowaniu, fantastycznej tematyce. Chcąc jak najsilniej inspirować wyobraźnię, uznała obraz za podstawową jednostkę wypowiedzi. Obrazowość osiągano dbałością o szczegóły w plastyce (Rubens, Rembrandt, van Dyck, Caravaggio, Valasquez) i dokładnymi, ekspresywnymi opisami w literaturze. Warto zauważyć bardzo głębokie przenikanie się tych dwu dziedzin sztuki. Rozwinięto renesansową emblematykę tjs. sztuka łączenia rycin z myślami i sentencjami. Najdobitniej łączność między lit. i sztuką pokazują analogie między nimi. Podkreśla się "narracyjność" obrazów rodzajowych, scen mitologiczno-historycznych i nawet portretów przedstawiających z zamiłowaniem do szczegółów i naturalizmu wygląd ludzi i rzeczy. Natomiast barokowy tekst "narracyjny" (epos rycerski, romans poetycki) odznacza się malowniczością przedstawień lit. ukazujących sugestywnie i szczegółowo barwę, grę świateł i cieni, plastykę kształtów, perspektywę, gwałtowność ruchów, przede wszystkim zaś różnorodne skutki oddziaływania iluzji, mylących widza upiększeń i czarujących pozorów.

Literatura barokowa pozostała wierna motywom i tematyce starożytne, średniowiecznej i renesansowej. Jednocześnie odznaczyła się różnorodnością i bogactwem form narodowych i indywidualnych artystów. Jej znamionami są także zwiększona wrażliwość na doskonalenie języka artystycznego, na subtelność myśli i na udramatyzowanie sytuacji człowieka na świecie. Nurty literackie baroku to np. konceptyzm (kładący nacisk na wyrafinowany, zaskakujący "koncept" dzieła - pointa, ciekawy motyw, niezwykły środek wyrazu, skojarzenie czy środki stylistyczne itd.), marinizm, gongoryzm, eufuizm (wszystkie będące odmianami konceptyzmu). Polscy pisarze barokowi to min. Szarzyński, Morsztyn, Naborowski, Potocki; obcy: Cervantes, Lope de Vega, Corneille, Molier, La Fointaine.

Architektura zaczęła powszechnie służyć celom świeckim - pałace, parki (francuskie, angielskie) - Wersal, Schoenbrunn. Jak i inne dziedziny twórczości cechowała je zdobność, efektowność, alegoria. Świątynie barokowe szerokie i krótkie, z dobrze widocznym, wyeksponowanym ołtarzem i kazalnicą. Boczne nawy miały kształt niewielkich kaplic. W bryle kościoła wyróżniała się fasada i zdobna kopuła.

Spośród wszystkich trendów barokowych najdłużej zachowało się rokoko, najskromniejszy spośród stylów oświeceniowych. Był to tak zwany "styl wnętrz", charakteryzujący się drobiazgową dekoracyjnością, kwiecistością i dominacją bieli i złota w kolorystyce.