Biblijna wizja końca świata w Apokalipsie św. Jana.

Słowo "apokalipsa" pochodzi z języka greckiego "apokalypsis" tzn. odsłonięcie, objawienie. Apokalipsa ozn. czynność polegającą na usunięciu tego co zakrywa. W Biblii jest to rodzaj utworu biblijnego opisującego tajemnice dotyczące końca świata i wyjaśniającego sens dziejów. Apokalipsa jest ostatnią z ksiąg Nowego Testamentu o charakterze profetycznym, księgą najmniej zrozumiałą.

Autorem jest św. Jan, który napisał ją prawdopodobnie na wyspie Pathos, dokąd został karnie zesłany jako biskup Efezu przez cesarza Donicjana w 95 roku. Adresatami Apokalipsy byli przede wszystkim chrześcijanie z Azji Mniejszej nad którymi św. Jan jako biskup roztaczał opiekę.

Apokalipsa św. Jana jest najbardziej zagadkową i niejednoznaczną spośród wszystkich części Biblii. W związku z tym jest bardzo wiele interpretacji i symboli w niej występujących. Św. Jan jawnie występuje w imieniu Boga, przekazując chrześcijanom otrzymane objawienie, a słowa przez niego kierowane (pouczenia i groźby) aktualne są do czasów dzisiejszych.

Zapowiada on koniec świata i nadejście sądu ostatecznego. Jednym z obrazów Apokalipsy są tzw. "czterej jeźdźcy Apokalipsy". Ich wizja towarzyszy złamaniu przez baranka (Chrystusa) czterech pierwszych pieczęci spośród siedmiu, którymi zapieczętowana była księga przykazań bożych (księga ta to symbol wyroków bożych w sprawie losów świata). Pierwszy jeździec na białym koniu symbolizuje zwycięstwo Chrystusa, drugi na czerwonym koniu to symbol wojny, trzeci na czarnym koniu symbolizuje głód, a czwarty na trupiobladym to symbol śmierci.

Drugim symbolicznym obrazem Apokalipsy jest obraz niewiasty obleczonej w słońce, która walczy ze smokiem (chce on pożreć jej dziecko). Smok to symbol szatana toczącego w ciągu wieków walkę z kościołem. W walce tej szatan skazany jest na przegraną, a jego ostatecznym pogromcą jest Mesjasz.