Gramatyka

1  |  2  |  3  |  4  |  5  |  6  |  7

Język polski, Gramatyka

"Ogólna zasada" pisowni polskiej głosi, że "każdy wyraz pisze się osobno". Zasady szczegółowe jednak nakazują zgodnie z tradycją łączne pisanie różnych połączeń wyrazowych. Łącznie pisze się: zrośnięte wyrażenia, jak: "dobranoc", "mysikrólik", "rzeczpospolita", "maminsynek", "widzimisię"; "Białystok", "Krasnystaw", "Wielkanoc"; "czcigodny", "karygodny", "wiarygodny", "równouprawniony", "zdalaczynny" itp.; człony "ćwierć" i "pół", jeśli nie są zwykłymi liczebnikami ułamkowymi (tak jest np. w wyrażeniu "ćwierć" litra, "pół" kopy), np. "ćwierćnuta", "półbuty", "półetat"; też: "półtonowy", "półetatowy",...

Więcej o: Pisownia łączna i rozdzielna

Język polski, Gramatyka

Pisownia wyrazów przez "ó" lub "u" nie zależy od wymowy, gdyż w mowie w języku literackim obu tym literom odpowiada dziś ten sam dźwięk. Dzisiejsza więc oboczność literowa: "ó-u" nie ma uzasadnienia fonetycznego, lecz czysto historyczne, tzn. pochodzi stąd, że "u" oznaczone w piśmie przez "ó" występuje w miejscu dawnego "o". Pisownia wyrazów z "ó". W wyrazie piszemy "ó", jeżeli w innych formach tego wyrazu lub w wyrazach pokrewnych "ó" wymienia się na "o" lub "e", np. s"ó"l - s"o"li, d"ó"ł - d"o"łu, tych zb"ó"ż - te zb"o"ża, pi"ó"ro - pi"e"rze, sz"ó"sty - sz"e"ść. Formy typu: "stój", nie "bój" się,...

Więcej o: Pisownia wyrazów z "ó" i "u"

Język polski, Gramatyka

Zarówno w języku literackim, jak i w gwarach rdzennie polskich istnieje jedna spółgłoska tylnojęzykowa szczelinowa, mianowicie bezdźwięczne "ch". Głoskę tę oznaczamy w dwojaki sposób: za pomocą połączeń literowych "ch" oraz za pomocą litery "h". Obok "chata", "chować", "chwalić" piszemy "herbata", "hodowla", "hardy", choć w obu wypadkach w całej Polsce wymawiamy tę głoskę jednakowo. Jedynie w wymowie Polaków pochodzących z dawnych Kresów Wschodnich oraz Polaków mieszkających na pograniczu polsko-słowackim, polsko-ukraińskim i polsko-białoruskim istnieje rozróżnianie "ch" i "h". Jest to niewątpliwie rezultat wpływów obcych. Rozróżnianie "ch" i "h" na obszarze rdzennie polskim nie miało nigdy miejsca również w przeszłości. Jest ono...

Więcej o: Pisownia wyrazów z "h" i "ch"

Język polski, Gramatyka

Ż jest trzydziestą drugą, a zarazem ostatnią literą alfabetu polskiego, gdzie może się pojawić również pod postacią Ƶ. Ż jest także używana w języku maltańskim, języku kaszubskim i w języku wilamowskim (wymysöryś). Rz - dwuznak występujący w języku polskim oznaczający (obecnie) tę samą głoskę co ż. Pojawia się najczęściej po spółgłoskach (b, p, g, k, ch, j, w, t, d) a także, gdy w różnych formach wyrazu pojawia się zamiennie z r (morski-morze). Literę "ż" piszemy: gdy występuje wymiana "ż" - "g", np. potę"ż"ny - potę"g"a, mo"ż"emy - mo"g"ę, nó"ż"ka - no"g"a, rozdro"ż"e - dro"g"a, wa"ż"yć - wa"g"a, ul"ż"yć - ul"g"a; gdy występuje wymiana "ż" - "dz",np. pienię"ż"ny -...

Więcej o: Pisownia wyrazów z "ż" i "rz"

Poznaj potęgę umysłu: Poznaj złote myśli, ucz się wydajniej, wykorzystaj wiedzę innych, dowiedz się jak zrealizować swoje cele.

1  |  2  |  3  |  4  |  5  |  6  |  7