Język polski

pierwsza  |  ...  |  210  |  211  |  212  |  213  |  214  |  215  |  216  |  ...  |  ostatnia

Język polski, Odrodzenie

W przedmowie do psałterza pisze: "Tym żeś mi serca dodał żem się rymy swymi, ważył zetrzeć z poety co znakomitszemi / I wdarłem się na skałę pięknej Kaliopy / Gdzie dotychczas nie było śladu polskiej stopy". Ślad odciśnięty na skale Kaliopy to ślad Jana Kochanowskiego, to ślad jego twórczych dokonań, a zarazem jest to znak to znak polskiej stopy, to znaczy, że Polska po raz pierwszy znalazła swoje miejsce na Parnasie, wśród innych krajów Europy, a stało się to dzięki doskonałości dzieł Jana Kochanowskiego. Te, i wiele innych słów wypowiedzianych w różnych utworach świadczą o tym, że miał poeta świadomość swojej wartości, że jest pierwszym polskim poetą, który może równać się z najznakomitszymi poetami, może stanąć obok nich godnie, nawet wobec mistrzów starożytnych. Miał też tę świadomość, że swoją poezją zapewnił sob

Więcej o: Myśl o poezji i poecie w twórczości Jana Kochanowskiego

Język polski, Średniowiecze

Pierwszym zabytkiem jest geograficzno - historyczny opis anonimowego autora, sporządzony w Bawarii i dlatego skrótowo nazwany Geografem Bawarskim. Rękopis ten pochodzi z IX w. Zawiera nazwy plemion polskich. Drugi zabytek to najdawniejszy polski dokument, tzw. Dagome iudex, w którym Mieszko I oddawał państwo pod opiekę papieża. Dokument ten został sporządzony najprawdopodobniej ok. 990 r. Trzeci zabytek to Kronika merseburskiego biskupa Thietmara, zawierająca m. in. opis walk niemiecko polskich w latach 1000, 1010, 1015. Thietmar wymienia nazwy niektórych plemion polskich, grodów i rzek, wymienia także imię Bolesława Chrobrego. Kolejnym i o wiele obszerniejszym jest zabytek z XII wieku. Bulla gnieźnieńska pochodzi z 1136 roku i została sporządzona w kancelarii papieskiej. Rękopis zawiera rejestr dóbr arc

Więcej o: Dorobek piśmiennictwa polskiego średniowiecznego w Polsce

Język polski, Antyk

Epos - rozbudowany utwór epicki pisany wierszem, składający się z inwokacji i pieśni; wywodzi się z tradycji ustnej; duża liczba epitetów; występowanie narratora, który obserwuje lecz nie ocenia; fragmenty dynamiczne i statyczne; świat przedstawiony ma cechy realistyczne i fantastyczne; dzieje bohaterów ukazane są na tle przełomowych wydarzeń historycznych; paraleizm działań bogów i ludzi; środki stylistyczne: heksametr, retardacja - zwolnienie akcji, długie opisy - porównania homeryckie. (Homer „Iliada", Odyseja"; Wergiliusz „Eneida") Tragedia - utwór dramatyczny wywodzący się ze starożytnej Grecji. Podczas Dionizji, świąt ku czci greckiego boga wina i płodności Dionizosa, chór śpiewał uroczyste pieśni, zwane dytyrambami. W VI wieku p.n.e. poeta Tespis wp

Więcej o: Gatunki literackie

Język polski, Odrodzenie

Jan Kochanowski (ur. 1530 w Sycynie koło Zwolenia, zm. 22 sierpnia 1584 w Lublinie) - wybitny poeta polski okresu Odrodzenia, sekretarz królewski, proboszcz poznański i zwoleński. Przez wielu uważany za "ojca poezji polskiej" a także "poetę egzystencji" (w swoich utworach często nawiązywał do motywu maski oraz tetaru mundi"). Pochodził ze szlacheckiej rodziny Kochanowskich herbu Korwin, był synem Piotra Kochanowskiego, sędziego ziemskiego sandomierskiego i Anny Białaczowskiej herbu Odrowąż. Problemami filozoficznymi zajmowano się już w Akademii Krakowskiej w XV wieku. Wówczas interpretowano dzieła Platona, Arystotelesa, Seneki, Sokratesa, Cycerona, św. Augustyna i innych. Jeszcze większe zainteresowanie filozofią, zwłaszcza starożytną, nastąpiło w okresie renesansu. Znacznie rozwinął się epikureizm, stoicyzm, platon

Więcej o: Praktyczna filozofia Jana Kochanowskiego i jej źródła

Język polski, Średniowiecze

Charakterystyczną cechą literatury średniowiecznej jest jej szczególne zaangażowanie w kwestie religijne i świeckie, duchowe i społeczne. Literatura służyła określonym celom: pouczeniu i wychowaniu, potępieniu zła i afirmacji dobra, poszerzeniu wiedzy, pokazywaniu wzorców osobowych. Dlatego tak chętnie tworzono zalecane do naśladowania ideały osobowe, np. świętego, rycerza, władcy. Książka średniowieczna krążyła jako kodeks rękopiśmienny, do którego można było dopisywać na pozostałych pustych kartach inne teksty, i to w różnym czasie, nie zawsze oznaczonym. Jej społeczny zasięg, z uwagi na jednoegzemplarzowość, był ograniczony; zarazem koszt związany z nakładem pracy przy jej sporządzaniu był niezmiernie wysoki (np. równowartość kilku wsi). Dlaczego świat walczy o próżną chwałę? zapytywano w średniowieczu. Wszak

Więcej o: Cechy literatury średniowiecznej

Poznaj potęgę umysłu: Poznaj złote myśli, ucz się wydajniej, wykorzystaj wiedzę innych, dowiedz się jak zrealizować swoje cele.

pierwsza  |  ...  |  210  |  211  |  212  |  213  |  214  |  215  |  216  |  ...  |  ostatnia