"Medaliony" jako przykład literatury faktu.

1) Źródłem wszystkich informacji Nałkowskiej były jej osobiste doświadczenia związane z pracą w Komisji do Badania Zbrodni Hitlerowskich
2) Dążenie do maksymalnego obiektywizmu i wyciszenie własnych emocji
3) Prezentowanie sytuacji typowych dla obrazów i miejsc kaźni : śmiertelnie wycieńczająca praca, głód, choroby, masowe śmierci, likwidacja jednostek słabszych, w niektórych przypadkach chęć przeżycia za wszelką cenę
4) Narrator : jest nim osoba z zewnątrz, dokumentalista nie wyraża własnych emocji, ale wartościuje
5) Bohaterowie : Nałkowska przyjmuje schemat : kat - Niemiec, ofiara - Żyd lub Polak. W większości anonimowość, typowość postaci, ludzie o zniszczonych osobowościach, całkowicie wypaleni przez straszliwe przeżycia.
6) Język maksymalnie uproszczony i jednocześnie patetyczny w wypowiedzi bohatera, jego celem jest wywołanie szoku u czytelnika. W partiach bohatera pojawia się język potoczny, typowy dla polszczyzny mówionej w partiach narratora publicystyczny
7) Świat przedstawiony : świat obozu jest czymś wyjątkowym, nie dającym się zrozumieć, jest dziełem sadystów o instynktach zabójcy "Tak zmyślna i zrealizowana impreza była dziełem ludzi, oni byli jej wykonawcami i jej przedmiotem", "ludzie ludziom zgotowali ten los".

Nałkowska w "Medalionach" pokazuje, że literatura wydaje się być bezradna wobec obozów koncentracyjnych, przejawów ludobójstwa. Brakuje jej języka, którym mogłaby opisać ten koszmar. Pisarz może jedynie utrwalić w swej twórczości obrazy i sylwetki tych, którzy zginęli.