Motyw samotnej duszy i udręczonej jednostki w poezji modernistycznej

"Na Anioł Pański" (Kazimierz Przerwa-Tetmajer) - wiersz smutny, przygnębiający pesymizmem; refleksje nad przemijaniem życia ludzkiego - smutne, bezcelowe, beznadziejne. Symbolem życia ludzkiego i przemijania jest rzeka, reszta jest jego tłem; motyw osmętnicy (neologizm) i jej wędrówka, symbolizujące los ludzki, życie, które kończy się zawsze na cmentarzu; obraz duszy idącej przez pola, analogiczny do osmętnicy (podobne drogi i obraz).

"Deszcz jesienny" (Leopold Staff) - typowy tematycznie i nastrojowo dla poezji Młodej Polski - melodyjność, monotonia, bezsens życia, depresja; zarysowuje się tu wyraźny wpływ Schopenhauera - odnosi się wrażenie, że życie to bezsensowna, nie kończąca się wędrówka w ciemną dal, towarzyszą jej smutek, żal, cierpienie, niszczenie wszystkiego, co piękne i radosne; wiersz jest pejzażem wewnętrznym, trzy obrazy pogłębiają nastrój.