"Obraz wsi" wg. Kochanowskiego i Szymonowica

Skoro "Nic co ludzkie nie jest mi obce", to nie obca jest także tęsknota człowieka za życiem szczęśliwym, beztroskim, złączonym z rytmem przyrody. Nawiązuje poeta w ten sposób do mitu arkadyjskiego - krainy szczęścia, harmonii, radości, bliskości człowieka i natury. Wieś polska zawsze występowała w literaturze polskiej. Zafascynowany wsią Kochanowski napisał cykl dwunastu pieśni sielankowo tanecznych pt. "Pieśń świętojańska o Sobótce", których akcja ogniskuje się wokół ludowego obrzędu sobótki świętojańskiej przypadającej na 23 czerwca, czyli w wigilię św. Jana. Kochanowski opisuje tu dawne zwyczaje tj. Rzucanie wianków na wodę, wróżby, śpiewy, tańce przy ogniskach.

Podczas pisania tych pieśni Kochanowski mieszkał na wsi, w Czarnolesie. Obraz ten opisywany przez autora jest zbyt wyidealizowany. Według niego rolnicy z chęcią ciężką pracują po to tylko by zebrać plony, rzeki obfitują w ryby, wszędzie panuje dostatek i dobrobyt. Jednak nie jest to prawdziwy obraz ówczesnego życia, gdyż Kochanowski nie opisuje trosk i kłopotów z którymi ci ludzie spotykali się każdego dnia. Wieś dla poety to kraina wiecznego szczęścia. W swoich pieśniach ukazuje on wzór idealnego ziemianina Podobne poglądy na temat wsi miał Mikołaj Rej. W swoim utworze pt. "Żywot człowieka poczciwego" roztacza swoje zachwyty nad urokami wsi. Błahe sprawy takie jak sadzenie drzewek, zbieranie plonów urastają do spraw dających największe szczęście w życiu. Życie na wsi podobnie jak u Kochanowskiego to to miejsze spokojne, dalekie od niepokojów jakie niesie ze sobą życie w dużym mieście. Przyroda i ludzie współistnieją ze sobą. Każda pora roku i każda pora życia ma swoje prawa i każda przynosi człowiekowi wiele radości i pożytków. W utworze tym Mikołaj rej, przedstawiał nam wzorzec wzorowego ziemianina. Czyli szlachcica, właściciela dóbr ziemskich. Młody szlachcic powinien umieć zabawiać towarzystwo rozmową, umieć tańczyć, popisywać się zręcznością w jeździe na koniu oraz znać zasady rycerskie. Szlachcic powinien być dobrym gospodarzem, umieć obcować z przyrodą, polować okazywać życzliwość poddanymi w ogóle żyć pełnią życia oraz powinien cieszyć się otaczającym światem.

Natomiast w inny sposób obraz wsi polskiej przedstawił Szymon Szymonowic w utworze pt. "Żeńcy", gdzie przedstawia realistyczny wizerunek życia chłopów. Pokazuje tutaj ciężką pracę na polu, gdzie pracujący ludzie są pilnowani przez starostę, aby nie przerywali pracy. Poeta w rzeczywisty sposób przedstawia sceny katowania dziewcząt i znój pracujących bez ustanku od rana do wieczora. Uważa on, ze jedyną nadzieją uciemiężonego chłopa jest Bóg.