Portrety kobiet w literaturze epoki pozytywizmu. Który z nich budzi Twe zainteresowanie i dlaczego?

Literatura epoki pozytywizmu nie wytworzyła jednolitego modelu kobiety. Galeria ich typów rozciąga się od Oleńki Billewiczówny do Izabeli Łęckiej.

Sienkiewiczowska bohaterka jest ideałem kobiety swoich czasów. Stać ją na głębokie i niezłomne uczucia. Jest skromna, ale kiedy trzeba śmiała. Cechuje ją niespotykana odwaga, szczerość, sprawiedliwość, a nade wszystko przecudna uroda.

Justyna Orzelska, główna bohaterka powieści Orzeszkowej, młoda dziewczyna z ubogiej rodziny szlacheckiej. Jest niezwykle dumna, pracowita, nie przywiązuje wagi do strojów ani życia towarzyskiego. Pokochała biednego szlachcica zaściankowego. Odrzuciła świat zdegenerowanej arystokracji i salonów na rzecz wiejskiej prostoty i godności.

Izabela Łęcka-arystokratka ze znanej, ale zubożałej rodziny, wychowana w atmosferze zbytku i elegancji. Nie może i nie chce odwzajemnić uczucia kupca (Wokulskiego), choć stara się utrzymywać z nim kontakt, namawiana do tego przez ojca. Jej flirt z młodym arystokratą Starskim uzmysławia Wokulskiemu daremność jego starań.

Delfina Nucingen, bohaterka kilku powieści Balzaka, jest cyniczna, okrutna i pozbawiona skrupułów, opuscza umierającego ojca. Jej losy są poddane władzy pieniądza. Kochanka Rastignaca.