Rozwój teatru greckiego. Wybitni dramatopisarze.
Język polski, AntykTeatr grecki wyrósł z uroczystości ku czci Dionizosa. Dwa razy w roku obchodzono je, świętowano, bawiono się i oglądano przygotowane widowiska. Pierwsza uroczystość organizowana w II połowie marca nosiła nazwę Dionizjów Wielkich, drugą zaś odbywaną jesienią w okresie winobrania nazywano Dionizjami Małymi (miejskimi).
Pierwotnie widowiska uświetniające te uroczystości obejmowały występy chóru oraz tańce. Ich uczestnicy występowali w maskach oraz koźlich skórach.
W VI w. p.n.e. Tespis wprowadził na scenę pierwszego aktora, który prowadził rozmowy z chórem. Ten dialog dał początek prawdziwemu teatrowi. Na przełomie VI i V w. p.n.e. Ajschylos wprowadził drugiego aktora, a w V w. p.n.e. Sofokles włączył trzeciego. Od tej pory dialogi mogli ze sobą prowadzić aktorzy w towarzystwie chóru. Starożytni nie wykraczali poza trzech aktorów równocześnie. Istotą tragedii jest tzw. sytuacja tragiczna lub tragizm, co oznacza, że z przedstawionego konfliktu nie ma jednoznacznego wyjścia.
Tragedia antyczna czerpała tematykę z mitologii, stosując zasadę trzech jedności:
- miejsca; cała akcja ma się rozgrywać w jednym miejscu
- czasu; czas trwania akcji nie może przekraczać 24 godzin
- akcji; akcja złożona tylko z jednego tematu
Zawsze wprowadzała chór, który komentował wydarzenia, podpowiadał właściwe rozwiązania, przestrzegał lub pouczał.
Jedną z głównych kategorii tragedii antycznej jest katharsis - oczyszczenie. W trakcie oglądania widz wzbudzał w sobie litość i trwogę i przeżywał proces oczyszczenia, co zapewniało mu spokój wewnętrzny. W czasie Dionizjów odbywały się konkursy dramatyczne. Autorzy mogli zgłaszać po cztery sztuki, w tym trzy tragedie i jeden dramat satyrowy. Ich wartość oceniała publiczność. Sofokles w tych konkursach zwyciężył osiemnaście razy.
Dramat nie był podzielony na akty i sceny jak dziś. Jego częściami składowymi były:
parodos - wejście chóru na scenę i śpiewanie przezeń pieśni,
dialog aktora z chórem,
epeisodion - scena przy ponownym wejściu aktora,
stasimon - stojąca pieśń chóru,
kommos - scena lamentu,
exodos-końcowa pieśń chóru.
Epeisodiony i stasimony powtarzały się kilkakrotnie. Dzisiejsza nazwa tragedia wywodzi się od słów "tragos ode".
Największymi dramaturgami starożytnej Grecji byli:
Ajschylos (525-456) - 90 sztuk, zachowało się 9 dzieł; "Prometeusz w okowach", "Odyseja", "Elektra"
Eurypides (480-406) - ok. 90 sztuk, z których znamy 17; "Elektra", "Fedra"
Sofokles (496-406) - napisał ok. 120 sztuk, z których znamy osiem; "Ajas", "Antygona", "Król Edyp", "Edyp w Kolonie", "Elektra", "Trachinki", "Filoklet"
Podobne tematyNa czym polega specyfika "Potopu" jako powieści historycznej?
Sienkiewicz przy pomocy wydarzeń i postaci... Wielkie indywidualności europejskiego renesansu
W przeciwieństwie do anonimowej sztuki... Które utwory literatury średniowiecznej podobały ci się, a które nie i dlaczego?
Twórczość literacka od początków swego istnienia... Nasze wady narodowe w opinii pisarzy Oświecenia
Oświecenie było szczególną epoką w historii... Miłość i cierpienie - dlaczego zawsze razem?
Wydaje mi się, iż słowo erotyzm w kontekście... |
Serwis matura memento.pl jest serwisem społecznościowym, publikuje materiały nadesłane przez internautów i nie odpowiada za treść umieszczanych tekstów oraz komentarzy. Serwis matura memento.pl dokłada wszelkich starań, aby weryfikować nadsyłane materiały oraz dbać o ich zgodność z polskim prawem.
Ebooki edukacyjne
Dobre wypracowania
Jak samodzielnie pisać wypracowania i otrzymywać z nich wysokie oceny bez większego wysiłku?
Jak zdać egzamin?
Poznaj metody i sztuczki, aby bezstresowo i zawsze pozytywnie zdać każdy egzamin!
Techniki pamięciowe dla każdego
Jak wykorzystać moc swojego umysłu poprzez efektywne techniki pamięciowe i zapamiętać wszystko czego potrzebujesz?
Szybka nauka języków obcych
Jak szybko i skutecznie uczyć się języków obcych, wykorzystując możliwości własnego umysłu?
Szybka nauka
93 specjalne ćwiczenia, dzięki którym nauka nie będzie sprawiać Ci problemów