"Śluby panieńskie" jako utwór antyromantyczny.

Twórczość Aleksandra Fredry zdecydowanie wyróżnia się na tle polskiej literatury romantycznej.

1) W "Ślubach panieńskich" spotykamy się z zupełnie innym modelem miłości. Dla większości romantyków miłość była wartością absolutną, niemożliwą najczęściej do spełnienia, gwałtowną i egzaltowaną, na drodze której stały przeszkody natury obyczajowej ("Giaur"), konwenanse społeczne (IV cz. "Dziadów", "Pan Tadeusz"), różnica wieku ("Kordian"). W "Ślubach panieńskich" zaś miłość jest uczuciem spełnionym, dającym bohaterom szczęście. Jeżeli nawet na drodze do miłości pojawia się przeszkoda to pobudza ona bohatera do działania i w rezultacie wszystko kończy się "happy endem".

2) Kreacja głównego bohatera. Gucio jest niejako parodią Gustawa z IV cz. "Dziadów" i z typowym bohaterem romantycznym niewiele ma wspólnego.

3) Ośmieszenie sentymentalnej miłości na przykładzie Albina

4) Akcja utworu rozgrywa się w dworku szlacheckim i autor pokazuje zwykłe, codzienne problemy tej grupy społecznej

5) W większości utworów romantycznych pojawiał się problem walki narodowowyzwoleńczej. Pisanie o tym i kreowanie nowych koncepcji walki było wręcz patriotycznym obowiązkiem. U Fredry zaś problematyka ta nie pojawia się praktycznie w żadnym utworze, stało się to jedną z przyczyn ostrych ataków na komediopisarza

6) Jednym z głównych gatunków literackich romantyzmu był dramat romantyczny. Komedie zaś były zupełnie nie popularne i jedynym twórcą który w tym okresie uprawiał ten gatunek był właśnie Fredro.

7) Język utworu różni się od języka innych utworów romantycznych. Jest to język żywy, potoczny, wiele w nim przysłów. Bardzo wiele fragmentów z jego twórczości weszło na stałe do języka polskiego.