Założenia poezji lingiwstycznej na przykładzie twórczości Mirona Białoszewskiego.

Nazwa poezji lingwistycznej pochodzi od łacińskiego słowa lingua - język. Nurt ten w poezji współczesnej zajmuje ważne miejsce. Poezja lingwistyczna ukształtowała się na przełomie lat 50 i 60. Głównym jej założeniem jest wykorzystanie i wykonanie możliwości językowych i polszczyzny. Poezja lingwistyczna to gra słów, dowcip językowy z którego wyłania się niebagatelny sens. Najwybitniejszymi przedstawicielami tej poezji są : Białoszewski, Kasprowicz, Bieńkowski, Balceżan.

Tematyka wierszy Białoszewskiego - podejmuje on tematy zdecydowanie niepoetyckie. Przedmiotem jego fascynacji są zwykłe przedmioty : burak, podłoga, krzesło. Równie chętnie opisuje tandetne jarmarczne pamiątki. Ukazuje typowe sytuacje - wyjście do sklepu, karuzelę na przedmieściu, zatkaną rurę kanalizacyjną. Wszystko to dzieje się w brzydkiej, zwyczajnej przestrzeni podmiejskich ulic, małych miasteczek. Tym "peryferyjnym" tematom odpowiada "peryferyjny" język. Język poezji Białoszewskiego - Jest on swoistym pisanym odpowiednikiem wypowiedzi ustnych, potocznym językiem. Poetę fascynuje mowa potoczna, pełna przejęzyczeń, błędów gramatycznych, czy fałszywych analogii fonetycznych. Często staje się ona przedmiotem parodii. Gatunki literackie - Poeta sięga najchętniej po klasyczne gatunki literackie : balladę, odę, hymn, wykorzystuje formy tzw. Literatury niskiej, czyli ballady podwórkowej, ulicznej piosenki, ludowej pieśni kościelnej. Wartości - Poezja Białoszewskiego dokonuje swoistego uświęcenia rzeczy niskich, jest to tzw. "sakralizacja" profanum czyli "profanacja sakrum".

"Mironczarnia"
Wiersz ten ma charakter autoironiczny, a poświęcony jest niemocy twórczej poety. Tytułowy neologizm "mironczarnia" powstał ze słów "Miron" i "męczarnia". Ową męczarnię Mirona, czyli niemal całkowitą niemoc twórczą, odzwierciedlają nieporadne słowa, neologizmy, którymi określa stan, w jakim się znajduje. Końcowy fragment to nieporadna próba znalezienia rymu do "niepotraf" i "cozrobień", będąca faktycznie dźwiękowym oznakiem rezygnacji.

"Namuzowywanie"
Jest to parodia tradycyjnych w literaturze próśb poetów o natchnienie skierowanych do muzy. Efekt parodii osiąga poeta przez sam tytuł będący neologizmem znaczącym tyle co "natchnienie się muzą". Poezja w wierszu tym jest przedstawiona przez "końcówkowanie", czyli mechaniczne tworzenie rymów. Wyrazy "natchniuza" i "niepisowność" zostały zrymowane z "ości" i "uzo". Cały wiersz zbudowany jest wyłącznie z neologizmów.

"Do nn"
Podmiot liryczny to przechodzień, który nagle spostrzega nieznajomą osobę, która jest adresatką tego wiersza. Na ulicy znajduje się dużo ludzi i w tym szybkim ulicznym wymijaniu zauważa tylko fragmenty tej osoby. Nieznajoma oddala się od podmiotu lirycznego. Dzieli ją coraz więcej ludzi. Na początku widząc ją, widział jej połowę, a gdy oddalała się od niego coraz więcej ludzi ją otacza, widzi jej fragmenty, a w pewnym momencie znika całkiem.

"Niedopisanie"
Szkieletem konstrukcyjnym tego wiersza jest frazeologiczne stwierdzenie "czuć pismo nosem". Białoszewski dokonuje zabiegu wymiany czasownika "czuć" na czasownik "przyjdź", przez co frazeologizm traci znaczenie przenośne. Od trzeciego wersu zaczyna się wyliczanie spraw, które są inspiracją dla poety. Okazuje się, że natchnieniem może być przypadek, dar niebios, seks, miłość, nienawiść, samotność. W swojej poezji zajmuje się on sprawami uznawanymi przez większość za trywialne.