Kompozycja "Kartoteki" Tadeusza Różewicza.

Autor dramatu wyraził się następująco: Miejsce jest jedno. Dekoracja jedna. Wystarczy, jeśli w ciągu tych godzin przestawi się krzesło. Jest więc wyraźna niechęć do rozbudowy dekoracji. Meble mają nie wyróżniać się w żaden sposób, a postacie występują w swoich codziennych, zwykłych ubraniach.

Czas dramatu jest synchroniczny; zamiast następstwa jest jednoczesność młodości i dorosłości, wojny i dni powojennych, które przeplatają się w scenach oraz świadomości bohatera. Akcja to luźne, nie powiązane logicznie sceny, czyli karty z kartoteki.

Miejsce akcji cechuje tzw. symultanizm (jednoczesność). Scena jest ulicą, kawiarnią, sypialnią. Bohater to człowiek-każdy (Everyman); jest to reprezentant pokolenia wojennego; jest on "antybohaterem", jest bierny, "nawet nie chce mu się gadać" (parodia bohatera romantycznego).

Chór starców to z kolei sparodiowany element klasycznego dramatu greckiego.

Dramat Różewicza cechuje tzw. dramaturgia otwarta, czyli konstrukcja odbiegająca od klasycznych reguł teatru; kompozycja Kartoteki jest ramową konstrukcją bez zamknięcia, luźnym zlepkiem "scenek". Mamy więc do czynienia z nowatorską formą teatru. Ma to związek z przesłaniem dramatu, a jej zadaniem jest pokazanie tragedii człowieka (reprezentanta pokolenia), jego życia - symbolizowanego przez pojedyńcze, nie związane ze sobą kartki - oraz jego stosunku do tradycji.