Problemy natury egzystencjonalnej w poezji Szymborskiej.

"Kot w pustym mieszkaniu"
W wierszu tym podmiot liryczny wyraża przeżycia po stracie bliskiej osoby, poprzez zapis zachowań tytułowego bohater - kota. Pustka to najważniejsza i najbardziej gnębiące go odczucia kota. Ktoś opiekuje się nim, ale nie jest to ani "ta ręka" ani "te kroki". Uporczywie po całym mieszkaniu poszukuje tego, który był i nagle zniknął. Kot śpi, czeka obrażony, bo gdy "on wróci" ukarze go udawaną obojętnością, bo "tego się nie robi kotu", "tak z kotem nie można". Kot nie rozumie nieodwracalności śmierci, ma nadzieję na powrót, "jego" nadzieję, której niestety pozbawiony jest osierocony i opuszczony człowiek. Wiersz ten charakteryzuje powściągliwość emocjonalna, zupełny brak słownictwa nazywającego uczucia podmiotu lirycznego. Prawdę uczuć podkreśla proste, potoczne wręcz kolokwialne słownictwo.

"W biały dzień"
Koncept tego wiersza polega na tym, że Szymborska zastanawia się kim byłby Baczyński gdyby nie zginął w powstaniu i dożył naszych czasów. W świadomości wielu Baczyński pozostaje jako młody mężczyzna o delikatnej, jasnej twarzy. Przedwczesna i heroiczna śmierć przyczyniła się do powstania swoistej legendy poety. Obraz starzejącego się Baczyńskiego jest zaskakujący, prowokujący do rozważań nad przemijaniem i rolą mitu poety - poległych żołnierzy. Po 40 - tu latach Baczyński przebywając w górskim pensjonacie nie ma nic z niezwykłości. Oddaje się normalnym zajęciom i jego nazwisko nie wzbudza niczyjego zainteresowania. Szymborska kładzie szczególny nacisk niemal na anatomiczny opis procesu starzenia się np. siwizna, znużone rys twarzy. Ten dawny młodzieńczy poeta zostaje nazwany metaforą "anielski marmur". Fakt, że traktowany jest teraz tak a nie inaczej to cena za to, że nie umarłby wcześniej. Ceną za to jest zwyczajność i pospolitość. Czy warto ją było płacić? Znaczące są tu słowa podmiotu lirycznego "a szkoda, a szkoda". Możemy zastanawiać się czego szkoda. Wyraźnie słychać w tych słowach nutę ironii.