Moralistyka, filozofia i radość pisania w poezji Wisławy Szymborskiej.

"Głos w sprawie pornografii"
Wiersz ten ma charakter rzadko spotykany w poezji Szymborskiej. Zawiera on echo sytuacji społecznej i politycznej po wprowadzeniu w XII 1981 stanu wojennego. Jest to potraktowany ironicznie monolog człowieka o zniewolonym umyśle wyrażającego święta oburzenie na pornografię, czyli "myślenie". "Nie ma rozpusty gorszej niż myślenie Pleni się ta swawola jak wiatropylny chwast Na grządce wytyczonej przez stokrotki". W tych słowach zawarty jest koncept, który jest błyskotliwie rozwijany w kolejnych zwrotkach. Szymborska posłużyła się ciekawym zagadnieniem. Słownictwo erotyczne i związane z nim skojarzenia wykorzystała do opisu umysłowej pornografii, czyli myślenia.

Zdaniem podmiotu lirycznego myślenie jest przestępstwem, rozpustą i swawolą pleniącą się jak chwast i zagrażającą grządkom przeznaczonym na praworządność. Okazuje się bowiem, że każda chwila dnia jest dobra na tę rozpustę. Uprawiający ową pornografię łączą się w pary, trójkąty i koła.

"Przyjaciel wykoleja przyjaciela
Wyrodne córki deprawują ojca
Brat młodszą siostrę stręczy do nierządu"

Kontrastem do słownictwa związanego z rozpustą jest słownictwo związane z myśleniem. Owo myślenie jest zdolnością przeciwstawienia się z góry narzucanemu tokowi myślenia, zdolnością czytania nieprawomyślnych książek i wyławiania z nich mądrych zdań. Owa pornografia wydaje się bć dziecinna zabawą, ale pointa jest trzeźwym przypomnieniem o realnie istniejącym zagrożeniu tam na ulicy, ulicy podpatrywanej przez szparę w firankach.

"Z nieodbytej wyprawy w Himalaje"
Ta wyprawa nie miała miejsca. Celem jej było wyjście na szczyt i spotkanie z Yeti, który jest stworzeniem tajemniczym, żyje w górach z dala od ludzi. Chce ona przekonać go to tego żeby porzucił swoje dotychczasowe życie i zszedł do ludzi. Argumentuje to tym, że jest tu u nas nadzieja, dar zapominania, oprócz zła istnieje dobro, mamy Shakespeare'a. Banał łączy się z poważnymi rzeczami. Ostateczna konkluzja jest następująca, poetka stwierdza, że świta jest tak dobry, że jest w stanie przekonać Yeti. Sama poetka ma wątpliwości, czy postępuje słusznie, czy to co może mu zaoferować ma taką wartość.

"Wieczór autorski"
Autorką, poetką i uczestnikiem wieczorku jest poetka. Poezja jest trudną profesją. Jest pewna, że jest nieliczne grono, wśród którego nie ma ludzi trudniących się pisaniem wierszy. Jest tu rodzina ii ludzie, których najmniej to obchodzi. Porównuje to z meczem bokserskim, na którym jest wielu ludzi, a kobiety mdleją. Pokazuje krytyczny stosunek do zaistniałej sytuacji. Ludzie wolą oglądać przemoc niż słuchać poezji.

"Konkurs piękności męskiej"
Wiersz ten stanowi kontynuację "Wieczoru odautorskiego". Jest to jakby paszkwil, farsa. Stwierdza, że ludzie wolą oglądać mężczyzn niż oddawać się rzeczom bardziej ambitnym, które zasyciłyby wewnętrzny stan ducha.